ΦΡΑΓΚΙΚΕΣ ΑΚΤΕΣ

Ὅλες οἱ προσβάσεις στὶς ἀκτές μας κλείσανε,
μὲ ἐπιγραφὲς καὶ μὲ πινακίδες
μόνο γι’ ἀλλοδαποὺς τὶς προορίσανε.

Πᾶς νὰ πιεῖς καφέ,
κόφη λένε τὰ γκαρσόνια
καὶ κοιτᾶς στὸν οὐρανὸ
πῶς λαλοῦν τ’ ἀηδόνια.

Πράϊβετ ἐδῶ, πράϊβετ ἐκεῖ,
πόρτες ἀπὸ δῶ, φράκτες ἀπὸ ἐκεῖ.
Ἂν ὁ Ρήγας ὁ Φεραῖος τώρα ζοῦσε,
πῶς θὰ μᾶς μιλοῦσε;

Καλύτερα μιᾶς ὥρας
ἐλεύθερη ζωὴ
παρὰ κατ’ ἀπ’ τοῦ Φράγκου
τὴν ὑποταγή.

Ὁ Τοῦρκος σοῦ τὴν πῆρε
τὴν ἐλευθερία
μὲ τοῦ δόλιου Φράγκου
τὴν ὑποστήριξη
καὶ μὲ τὴ σπάθα του.

Κι ὁ Φράγκος σοῦ τὴν πῆρε
τὴν ἐλευθερία
πασάροντας φακὴ
στὸ χᾶσκον στόμα σου
καὶ μὲ τὰ κόλπα του.

Ξύπνα, κατάλαβέ το,
ὑποδουλωθήκαμε.
Δύσμοιρε, συμπατριώτη,
παλουκωθήκαμε,
στὰ δίχτυα τῶν ἐχθρῶν μας
ἐμπλεχτήκαμε.

(Τὸ παραπάνω ποίημα εἶναι ἀπὸ τὴν συλλογὴ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΑ, ἐκδόσεως 1995)