ΓΙΑΤΙ ΠΟΥΛΗΣΕΣ ΤΟ ΚΤΗΜΑ;

Γιατί πούλησες τὸ κτῆμα;
Ἂχ ρὲ πατριωτάκι, 
τ’ ἀγροκτηματάκι
γιατί τὸ πούλησες;

Ἐκεῖ στὸ κορφοβούνι
δίπλα στὸ ρεματάκι
μὲ τὸ κρύο νεράκι
πῶς τὸ τόλμησες;

Καὶ τό ’δωσες καὶ ξένου,
ποὺ σὲ ξεφτίλισε,
γιὰ ἕνα μάτσο μάρκα
τοῦ τὸ ξεπούλησες!
Ρὲ φίλε, ρέ! κορόιδο
σὲ πιάσανε,
τζάμπα τὸ κτηματάκι
στὸ χαλάσανε.

Καὶ τί θὰ κάνεις τώρα,
μὲ τί μοῦτρα, ρέ,
παπποῦδες καὶ γιαγιάδες
θὰ κοιτάξεις, ἔ;

Αὐτοὶ γι’ αὐτὸ τὸ κτῆμα
αἷμα χύσανε
καὶ μὲ πολλοὺς ἱδρῶτες
τὸ ποτίσανε.

Κι ἐσὺ παρκέτου χάριν
τὸ ἐκποίησες
καὶ σ’ αὐτοκινητάκι
τὸ μεταποίησες.

Ἄχ, δόλιε, ἄχ, ρεμάλι,
πῶς τὴν ἔπαθες,
σὲ φάγανε τὰ λοῦσα
καὶ λωλάθηκες.

Βρὲ ἄσωτε, βρὲ θύμα,
δὲ σεβάστηκες
τοῦ πάππου σου τὸ μνῆμα
κι ἀπαλλάχτηκες
ἀπὸ τὸ ἅγιο κτῆμα
ὅπου γεννήθηκες;

(Τὸ παραπάνω ποίημα εἶναι ἀπὸ τὴν συλλογὴ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΑ, ἐκδόσεως 1995)