ΑΜΑΡΤΙΑΙ ΓΟΝΕΩΝ ΠΑΙΔΕΥΟΥΣΙ ΤΕΚΝΑ

Μανούλα, μ’ ἀγαπᾶς πολύ, τὸ ξέρω
καὶ γιὰ τὴν ἄνεσή μου
κι ἀπὸ στοργὴ γιὰ μένα 
τ’ ἀδερφάκι μου θυσίασες
πρὶν γεννηθεῖ.

Ἀλοίμον’ ὅμως, στὴν ἄγνοιά σου πάνω, 
μ’ ἀγκάθια τὴ ζωή μου ἔστρωσες,
γιατὶ τὸ σφάλμα σου αὐτὸ 
ἐγὼ θὰ τὸ πληρώσω,
πεθαίνοντας νωρὶς 
ἢ πικρὰ ζώντας
στὴ μοναξιά,
    μὲ πλῆθος ἀγαθῶν, 
στὸν ἐγωισμό, 
    μ’ ἀγάπης στέρηση,
στὸν πόνο, παρὰ 
    τὴν τόση προστασία. 

(Ἀπὸ τὴν ποιητικὴ συλλογὴ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΑ, ἔκδ. 1995)