ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ

Ἔχει γεμίσει ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ πιστωτικὲς κάρτες καὶ ἀπὸ διαφημίσεις γιὰ τὴν χρησιμότητά τους, ποὺ συνδυάζεται καὶ μὲ τὴ δυνατότητα νὰ ἀγοράζεις χωρὶς νὰ ἔχεις λεφτά. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ δυνατότητα  εἶναι μία πραγματικὴ παγίδα. 

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Ἐπὶ τοῖς ὀνομαστηρίοις παρακαλῶ δεχθῆτε τὰς θερμὰς εὐχὰς τῆς ταπεινότητός μου, δι’ ὧν ἱκετεύω τὸν Κύριον ὅπως φυλάσσῃ τοὺς Λεωνίδας καὶ χαρίζηται αὐτοῖς τὴν δρόσον τῆς καμίνου τῶν τριῶν παίδων, ἐν τῇ καμίνῳ ἐν ᾗ ἐπέλεξαν εὖ ζῆν. Τὸ πᾶν δὲν ἔγκειται εἰς τὴν πίστιν ἐπὶ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ (τὴν ἀναμφισβήτητον, ἀλλ’ ἐνίοτε, δι’ οὓς γνωρίζει λόγους, καθυστεροῦσαν), δὲν ἔγκειται εἰς τὸ «δυνατὸς ὁ Θεὸς ἐξελέσθαι ἡμᾶς» (Δαν. Γ΄ 17), ἀλλὰ εἰς τὸ «καὶ ἐὰν μή, γνωστὸν ἔστω σοι, βασιλεῦ, ὅτι τοῖς θεοῖς σου οὐ λατρεύομεν». Εἶναι ἕνα παιχνίδι μὲ τὸ θάνατο, στὸ ὁποῖο εἶναι συνηθισμένοι οἱ ἀκροβάτες.

Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΑΦΑΝΕΙΑΣ

(Εἰς φίλον αἰσθανθέντα ὅτι παρηγκωνίσθη)

1. Ὅταν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἔγραψε τὸ «ἐν τῇ ἀφανείᾳ ἐλεύθερος» ἐξέφραζε μίαν ἐμπειρίαν. Ἡ δημοσιότης εἶναι δουλεία σκληρά. Ἡ ἑκουσία ἀφάνεια εἶναι δρόμος πρὸς τὴν ἐλευθερίαν. 

ΠΟΤΕ ΕΝΕΡΓΕΙ Η ΔΙΟΡΑΣΙΣ

Γιὰ νὰ ἀπαντήσει κανεὶς μὲ ἀκρίβεια πρέπει νὰ ἔχει πείρα. Αὐτὸς στὸν ὁποῖον ἀπευθύνατε τὸ ἐρώτημα στερεῖται αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας. Θὰ σᾶς γράψει μερικὲς ὑποψίες του γιὰ τὸ τί συμβαίνει μὲ βάση ὅσα ἔχει ἀκούσει ἀπὸ τὸν Γέροντα Πορφύριο.

Σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ κείμενα ποὺ διαβάζουμε τὸ Μεγάλο Σάββατο στὴ θεία λειτουργία ἀναφέρεται ὅτι ὁ προφήτης στὸν ὁποῖον ἡ χήρα ἐπῆγε τὸ νεκρὸ παιδί της τῆς εἶπε: «ὁ Θεὸς δὲν μοῦ τὸ ἀπεκάλυψε». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ διορατικὸς δὲν τὰ βλέπει ὅλα, ἀλλὰ ὅσα ὁ Θεὸς τοῦ ἀποκαλύπτει.

ΘΥΕΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

(Εἰς φίλον παραπονεθέντα ὅτι δὲν ἐβοηθήθη παρὰ φίλου)

Φίλτατέ μου, 

Μόλις πρὸ ὀλίγου μὲ κάποια, ὅπως διαισθάνθηκα, στενοχώρια μοῦ ἀνέφερες ὅτι ὁ φίλος σου Χ. σοῦ εἶπε ὅτι ἀδυνατεῖ νὰ σὲ βοηθήσει, γιατὶ δημιούργησες μόνος σου μία δυσχερὴ κατάσταση, στὴν ὁποία ταιριάζει, κατ' αὐτόν, ἡ παροιμία: Ὅπως ἔστρωσες θὰ κοιμηθεῖς. Ναί, αὐτὸ εἶναι ἀλήθεια, ἂν πρόκειται νὰ ἀντιμετωπίσεις μόνος σου τὴν κατάσταση. Ἂν ὅμως ἔχεις φίλο, τὰ πράγματα ἀλλάζουν, γιατὶ μιὰ ἄλλη παροιμία λέει ὅτι ὁ καλὸς ὁ φίλος στὴν ἀνάγκη φαίνεται.

ΔΙΑΚΡΙΣΙΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΑ

Ἡ διάκρισις εἶναι ἡ κορωνίδα τῶν ἀρετῶν. Διάκρισιν ἔχει αὐτὸς ποὺ μπορεῖ νὰ ξεχωρίζει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ ἀκόμη περισσότερο τὶς διαβαθμίσεις αὐτῶν καὶ τὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν αἰτιῶν καὶ τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ὁ διακριτικὸς καταλαβαίνει ἂν τὸ ταπεινὸ ὕφος κάποιου κρύβει πραγματικὴ ταπείνωση ἢ προσποίηση. Καταλαβαίνει ποιὰ θὰ εἶναι ἡ ἐξέλιξη μίας στάσεως ποὺ δειλὰ-δειλὰ ἐκδηλώνεται ἀπὸ ἕνα παιδί. Κατανοεῖ ἀπὸ τὰ λόγια κάποιου ἂν πιστεύει ἢ ὑποκρίνεται καὶ σὲ ποιὰ βαθμίδα πνευματικῆς ἀνελίξεως εὑρίσκεται.